Rike Park’ı teğet geçen kıyı şeridinden yoluma devam edip Europe Square’e çıktım. Hemen alanın köşesindeki Kral Vakhtang Gorgasali heykelini seyrederek Metekhi Köprüsü üzerinden tekrar nehri geçtim. Bu kez de bu köprü Old Town’a çıkardı beni. Pek çok şehirde olduğu gibi Tiflis’te de bir Old Town mevcut haliyle. Doğal olarak burası şehrin en şirin ve turistik bölümü. Ancak Bakü ya da Prag’daki benzerlerine nazaran daha ufak tefek bir alanı işgal etmekte. Haliyle gezip görülecek çok fazla şey de yok. Kısa boylu, rengârenk ahşap evler hoş manzaralar sunarken otantik kalmaya çalışan kafe ve restoranlar da müşteri avlamakta. 

Old Town’ın içinde kısa bir tur yaptım. Buradaki en özgün unsur muhtemelen saunalardı. Ağır ağır akan ve nehre karışan derenin kenarında yükselen ufak tefek binaların üzerinde tüten dumanlar sayesinde kendilerini ele vermekteydiler. O nefes kesen soğukta ılgıt ılgıt tüten, kubbe çatılı yapıların içine dalmanın hayalini kurmadım değil. Ama sabahın o erken saatinde etraf pek bir tenhaydı, o yüzden pek ilişmedim.

Turuma tam bu noktada bir misafir eklendi. Saunaların bulunduğu alandan ayrılırken sarımtırak renkli sevimli bir köpek peşime takıldı. Ama öyle böyle bir takılmak değil. Yarım saat kadar yılmadan, usanmadan adımlarımı izledi. Su almak için markete girdiğimde çıkana kadar beni bekledi. Yol üzerinde karşıma çıkan sinagogu kabaca dolaştığımda yine beni bekler halde buldum. Bu ısrarcı takipten bir ara tedirgin oldum, yalan değil. Bütün gün peşimde mi dolaşacaktı yoksa? Baktım çare yok zavallı köpeği geleneksel taş atma tehditleriyle kaçırttım. Eser miktarda vicdan azabı eşliğinde yürüyüşüme devam ettim.

​

Şehrin göbeğine doğru dönüşe geçmiştim. Dönüş yolunda peşi sıra kafelerin sıralandığı hoş bir ara caddede, ayin yapılmakta olan bir kiliseye girdim. İçeride yüksek sesle ilahiler okunmakta, mumlar yakılmakta ve Evharistiya adı verilen ekmek-şarap ayini gerçekleştirilmekteydi. Bu ayin, bir din görevlisinin inançlı Hristiyanların ağızlarına şarapta sulandırılmış bir lokma ekmek vermesi ve bu ekmeğin yutulması şeklinde icra edilmekteydi. Hristiyanlık inancında hâkim olan; ekmeğin Hz. İsa’nın bedeni, şarabın ise kanı olduğuna yönelik bu inanış sayesinde Hristiyanlar bir nevi Hz. İsa ile bütünleşmekteler. Bu inanışın kökeni ise İncil’de geçen ve Hz. İsa’ya atfedilen sözlere dayanmakta.

Kilise ziyaretim sonrasında tempolu bir yürüyüşle merkez meydana geri döndüm. Şehrin göbeğinde bulunan Mado’ya girdim. Hem soğuktan uzaklaşmak hem de yorulma emareleri gösteren bacaklarımı dinlendirmek için sıcak bir çay içtim. Lafı açılmışken, Mado’daki garsonlar üzerinden Gürcistan hizmet sektörü ile ilgili negatif tespitlerimi paylaşayım. Tiflis’te garsonların gülümseme yetileri bulunmuyor. Müşteriye en ufak bir ilgi alaka göstermemekle beraber içten içe sürekli bir sövme halinde gibiler. Hoş geldin beş gittin falan hak getire! Siz siz olun Tiflis’te kibar ve ilgili garsonlar beklemeyin.

Mado’dan çıktıktan sonra hemen yol üstünde karşıma çıkan ufak Trdelnik dükkanına uğradım. İçi nutella dolgulu sıcacık bir Trdelnik ısmarladım. Ne yalan söyleyeyim, Prag’da yediğimden daha çok beğendim Tiflis’in Trdelnik’ini.

Zafer Meydanı...

Karnım tok sırtım pek, hostelime doğru yola koyuldum. Zafer Meydanı’nda birleşen caddeler arasında en işlek olanından devam ettim ki burası kesinlikle Tiflis’in en geniş ve en canlı caddesiydi. Fazla zorlanmadan, ana yolun üzerindeki sokaklardan birinde kalan hostelimi buldum. Geniş bir salona bağlı odalardan oluşan tek katlı, genişçe bir apartman dairesiydi. Yatağıma geçip bir kaç saat dinlendim.

Uykusuzluk ve yorgunluğun etkisiyle küp gibi uyumuş kalmıştım. Öyle ki uyandığımda hava kararmıştı. Tatlı yatağımdan güç bela ayrılıp hazırlandım. Yetişmem gereken bir gösteri vardı. Okuldaki işgüzar arkadaşlardan biri her ne hikmetse kalkıp bana opera bileti hediye etmiş, masum bir sataşmayla başlayan şakalaşma sonucunda elime nur topu gibi bir opera bileti geçmişti. Üstelik de Tiflis’te. Sanat düşmanı bir adam olmasam da sanatsal portföyümün ağırlığını edebiyatın oluşturduğunu söyleyebilirim. Geri kalan kısımlar ise Datça’da kaçak girdiğim birkaç tiyatro, konser ve tek bir bale gösterisinden ibaret. Haliyle operaya epeyce yabancı olduğumu itiraf etmemde mahsur yok. 

Opera binası, hostelime yalnızca beş dakika mesafedeydi. Gecikmeden yetişip yerimi aldım. Filmlerde bolca gördüğüm bir atmosferin içine düşmüştüm. Bilirsiniz, özellikle suikast sahnelerinin uğrak adresi olagelmiştir opera binaları. Kurban, genellikle kaymak tabakadan bir politikacı ya da iş adamıdır. Kendine ait locasında avanesiyle birlikte süslü püslü kıyafetler içerisindedir. Cep boy bir dürbün yardımıyla sahnedeki temsili takip eder. O esnada katil kılık değiştirme marifetiyle izleyicilerin arasına karışmıştır veya çeşitli engellerin arasından kedi gibi sıyrılarak damdan inmektedir. Arka planda, sahnede sergilenen oyundaki sanatçıların gırtlaklarından yükselen kalın mı kalın seslerin yarattığı gergin bir atmosfer vardır. Kreşendoya ulaşıldığında suikast gerçekleştirilir. Hepiniz bilirsiniz.

İşte öyle bir yerdeydim. Oval biçimli salonda misafirler sessizlik içerisinde yerlerine kurulmaktaydı. Bir kısım koltuk sahnenin önünde uzanırken bir kısmı da salon duvarlarına nakşedilmiş mini balkonlarda yer almaktaydı. Ben de her biri 30 kişi kapasiteli bu balkonlardan birindeydim. Sahneyi net biçimde görebiliyordum. .

Temsil boyunca bunun bir opera mı yoksa bale mi olduğuna bir türlü emin olamadım.  Kabul ediyorum, ilk on beş yirmi dakika keyifli geçti. İlk kez böyle bir ortamda bulunmanın heyecanı da vardı. Sergilenen bazı figürler hoşuma bile gitti. Hele o bacak kadar kızların ayak parmakları üzerindeki hareketleri yok mu? İnsan böyle bir şeyi nasıl yapabilir? Nasıl böylesine kıvrak ve dengeli olabilir? Ama bir müddet geçtikten sonra sürekli aynı şeyleri izliyormuşum hissine kapıldım. Belki şu söylediklerim biraz barzoca gelecek ama yalnızca bir iki tane figür varmış da çevirip çevirip aynı şeyleri izletiyorlarmış gibi gelmişti. Yani yaptıkları şey ne kadar etkileyici olsa da insan art arda aynı şeyleri görünce ister istemez takdirini ve ilgisini kaybediyor. Üstelik bütün gösteri tam üç saat kadar sürüyor. Bitmesine yakın kurdeşen dökecektim neredeyse. Neden sonuna kadar bekleyip erkenden çıkmadığımı da inanın bilmiyorum. Finale doğru bomba gibi bir şey olur ve onu kaçırırım yahut erkenden salonu terk edersem Tiflis elitlerince yuhalanırım endişesiyle bekledim de bekledim. Bittiğinde kavgadan çıkmış gibiydim. Kısacası, sevmedim. Sevemedim. 

Ertesi sabah öğlene doğru uyanıp dışarı çıktım. Merkezi caddeden ana meydana doğru yürüyüp önceki gün gözüme kestirdiğim Subway şubesine uğradım. Kahvaltı için iri bir sandviç ve sıcak bir çay aldım. Kallavi kahvaltımı bitirdikten sonra henüz gezmediğim bölgelere doğru rota çizip tabanları yağladım.